२०८१ मंसीर २३, आईतबार
Health Aawaj logo
गृहपृष्ठअन्तर्वार्ता / विचारत्रिवि एमबीबीएस टपर प्रतिभा, जो दुर्गममा बसेर सेवा गर्न चाहन्छिन्

त्रिवि एमबीबीएस टपर प्रतिभा, जो दुर्गममा बसेर सेवा गर्न चाहन्छिन्


त्रिभुवन विश्वविद्यालय चिकित्साशास्त्र अध्ययन संस्थान (आइओएम)को २०७०–२०७५ ब्याचकी टपर हुन्Ðप्रतिभा सुवेदी । किष्ट मेडिकल कलेजबाट नेपाल सरकारको छात्रवृतिमा एमबीबीएस टप गरेकी सुवेदीले हेल्थ आवाजसँग आफ्नो मेहनत र भविष्यको योजनाका विषयमा यसरी साटेकी छन्ः

परिवारको सहयोग
मैले एसएलसीसम्म कीर्तिपुरको राराहिल मेमोरियल स्कुलमा पढें । प्लस टु बबरमहलस्थित नेपाल मेगा कलेजमा गरेकी हुँ । शिक्षकहरुको साथ, सहयोग एवम् आफ्नो मेहनतका कारण पढाइमा सधैं अब्बल नै रहे । त्यसपछि शिक्षा मन्त्रालयको इन्ट्रान्स परीक्षामा २० औं नम्बरमा नाम निस्केपछि पूर्ण छात्रवृत्ति पाएर अध्ययनका लागि किष्ट मेडिकल कलेज रोजे । किष्टमा आएर पनि धेरै परिश्रम गरे तर आफ्नो मेहनतभन्दा बढी आफ्नो गुरुवर्गको मार्गदर्शनलाई म आफ्नो सफलताको श्रेय दिन्छु ।

चाहे त्यो मेरो पढाइ होस् वा अन्य कुनै कार्य वा निर्णय, मेरो परिवारले मलाई सधैं सतप्रतिशत साथ दिएको छ । छोरीको पढाइलाई असर पर्ला भनेर घरमा कुनै टेन्सनको कुरा हुँदा पनि मलाई सुनाइँदैथ्यो । मेरो समय खेर नजाओस् भनेर आमाले कहिल्यै घरको काम लगाउनुभएन । मलाई फुक्काफाल भएर आफ्नो पढाइमा लागिरहन प्रेरित गर्नुभयो । अहिले घरायसी कामहरुमा अलि कमजोर नै छु ।

एमबीबीएसको तयारीमा पनि परिवारबाट कुनै तनाव भएन । तिमीले नाम निकाल्न सकेनौ भने पनि डाक्टर बन्ने तिम्रो सपना म पुरा गर्छु भनेर दह्रो साथ परिवारबाट पाइरहेकी थिए । बुवा हमेशा भन्नुहुन्थ्यो, ‘जसोतसो जोडेर भएपनि तिमीलाई डाक्टर बनाउँछु ।’ तर, म भने छात्रवृत्तिमै नाम निकालेर नै पढ्छु भन्नेमा प्रतिबद्ध थिएँ । भनिन्छ, सफलता परिश्रमीहरु हातको कमाल हो । मैले पनि त्यही पाएँ ।
मेरो विचारमा सबैभन्दा महत्वपूर्ण कुरा परिश्रम नै हो । एक दिनको वा एक हप्ताको क्षणिक मेहनतभन्दा पनि हरेक दिनको निरन्तर परिश्रमले नै टपर बन्न सकिन्छ । परीक्षाका लागि अथवा आमाबुबाका लागिभन्दा पनि आफू स्वयं नै आफ्नो पढाइ र पेशाप्रति उत्पे्ररित हुन जरुरी छ ।

साथीहरुको साथ
साह्रै नै आत्मीय साथीहरु पाएकोमा म आफूलाई एकदमै भाग्यशाली ठान्छु । ५ वर्ष होस्टेल नै बसेर पढेकाले एमबीबीएस अवधिका उतार-चढावमा उनीहरुले ठूलो साथ र सहयोग दिएका छन् । निकट साथीहरु धेरै भएपनि मेरा दुई मित्र भारती पण्डित र जितेन्द्रप्रसाद शाहको नाम चाहिँ मैले लिनैपर्ने हुन्छ ।

दुर्गममा सेवा गर्ने रहर
भविष्य त कसले देखेको छ र । जे पनि हुन सक्छ । तर, अहिलेसम्मको मेरो इच्छा इन्टरनल मेडिसिन पढ्ने हो । त्यसभित्रको विशेषज्ञता भनेको पढ्दै र काम गर्दै जाँदा थाहा होला । तर, हालसालै ड्रम्र्याटोलोजी अर्थात् छाला विभागमा पनि मेरो रुची बढेको छ । अहिलेसम्मको मेरो रहर मुलुकका दुर्गम क्षेत्रमा गएर नै काम गर्नेछ । दुर्गममा काम गर्दाको आत्मसन्तुष्टी सुगममा काम गर्दा पाइदैंनजस्तो लाग्छ ।

आँशु थाम्न नसक्ने म
मेरो राम्रो बानी लगनशीलता नै होला । चाहे त्यो मेरो पढाइ होस या साहित्य एवम् वक्तृत्वकलाजस्ता अन्य रुचीका अन्य विषय । म जे गर्छु आफ्नो मनबाटै गर्छु । त्यसमा पूरै दत्तचित्त भएर लाग्छु । मेरो नराम्रो बानी भनौं या कमजोरी भनौं, मेरो संवेदनशील स्वाभाव हो । अलि कमजोर मुटुकी छु । त्यही भएर कसैले केही भन्यो भने चाँडैं मन दुख्छ । अनि आँशु थाम्न सक्दिन् ।

नयाँलाई सुझाव
सर्वप्रथम आफ्नो व्यक्तिगत इच्छा भएका विद्यार्थीलाई म एमबीबीएस पढ्ने सल्लाह दिन्छु । आफ्नो ज्ञान र सीपले विरामीको ज्यान जोगाउन पाउँदा हुने खुशी सांसारिक खुशीभन्दा धेरै माथि छ । तर, यस क्षेत्रका आफ्नै चुनौतीहरु छन् । त्यसकारण परिश्रम अपरिहार्य छ ।
एमबीबीएस पाठ्यक्रम अथाह भएकाले गुरुवर्ग तथा अग्रजहरुको ठूलो भूमिका रहेको हुन्छ । के पढ्ने, कताबाट पढ्ने भन्ने कुरामा उहाँहरुको निर्देशनको खाँचो पर्छ । त्यसमाथि पनि बिरामी सम्बन्धि कतिपय कुराहरु किताब पढेरभन्दा पनि बिरामीलाई नै जाँचेर सिकिन्छ । यो सन्दर्भमा उहाँहरुको निर्देशन, अनुभव तथा ज्ञान कोशेढुंगा नै सावित हुन्छ । त्यसैगरी यो पढाइ एकदमै गाह्रो भएकाले कडा मेहनतका बाबजुद पनि धेरै विद्यार्थीहरुको नतिजा राम्रो भैरहेको हुँदैन । त्यस्तो समयमा परिवार अनि गुरुवर्गले विद्यार्थीहरुलाई हतोत्साहित गर्नुहुँदैन । अझै मेहनत गर्न थप प्रोत्साहन दिनुपर्छ । र, सन्तानको इच्छा विपरीत आफ्नो चाहनाका लागि उनीहरुलाई यो विधामा धकेल्नु पनि अनुचित हुन्छ ।


क्याटेगोरी : अन्तर्वार्ता / विचार



तपाईको प्रतिक्रिया दिनुहोस


ट्रेण्डिङ